Genç Gezginler birer birer başladılar maceralarına! Yazanların anılarına, Pansiyon'un sağ alt köşesinde yer alan Genç Gezginler Yollarda bölümünden ulaşabilirsiniz.
Sizlerle uzun zamandır paylaşmak istediğim -muhtemel çoğunuzun çoktan duyduğu ve destek olduğu- bir kampanya var: 'Seyahat Özgürlüğümüzü Geri İstiyoruz'.
Siyasal iletişim danışmanı O. Suat Özçelebi tarafından, Seyahat Özgürlüğü isimli blogda başlatılan, kısa sürede kitlelerce desteklenen ve pasaport ücretlerinin %50 oranında indirilmesi gibi somut bir başarıya imza atan bu kampanyanın devam amacını, Suat Bey kampanya sitesinde kısaca şöyle özetlemiş:
"En pahalı pasaport ücreti hala Türkiye'de. Dünya ortalaması 45-50 dolar düzeyinde bulunuyor. Türkiye'de 5 yıllık biyometrik pasaport ücreti 500 dolardan 225 dolara inse de hala çok yüksek. Her yıl otomatiğe bağlanmış zamlarda yasal bir değişiklik yapılmadı. Bu durum Anayasamızın 23. maddesinde tanımlanan 'seyahat hürriyeti'nin açıkça ihlalidir. DÜNYANIN EN PAHALI PASAPORTLARINI KULLANMAK İSTEMİYORUZ. Anayasal hakkınızın elinizden alınmasına izin vermeyin!"
'Pasaport fiyatlarında indirim' gibi net bir talebi olan "Seyahat Özgürlüğümüzü Geri İstiyoruz" Kampanyası, seyahatin yaygınlaştırılmasına fırsat verebilecek, bugüne dek yapılmış belki de en anlamlı ve en desteklenmesi gereken hareket. Ayrıca bizim gibi sivil toplum anlayışı yeterince oluşmamış bir ülke için, hepimize ilham ve cesaret veren, şahane bir sivil girişim örneği bana göre.
Düşünenin aklına, üşenmeyip destekleyenin (başka hangi nedenle bu kampanya desteklenmez ki?) bileğine sağlık!
Norveç'te binlerce fiyord var, ama herbirinin aynı görsel şöleni yaşattığını düşünmeyin. Biz de aza kanaat etmeyen kişiler olarak, UNESCO'nun Dünya Mirası'na aldığı, en iddialı fiyordları - Naeroy ve Geirenger- görmeye azmetmiştik.
Yolda böyle şarkı türlü giderken biz, birden 'yakışıklı olduğu kadar seksi de olan' bir trafik polisi yolumuzu kesti. Yolun biraz ilerisindeki dağda çalışma varmış. Böyle ne olduğunu anlamadan biz, çayır çimen gezer iken oğooo oğoo, güümm diye bir ses duyuldu. Yandaki dağda dinamit patlatılmış. Dinamitin sebep olduğu dumanın aşama aşama bize yaklaşmasından mütevellit, kendi kendimize gereksiz bir heyecan yaptık, 'yakışıklı olduğu kadar seksi de olan' polis memuruna el sallayarak Nærøy, Aurland ve Sogne fiyordlarını gezmek için bineceğimiz ferry'nin kalktığı (bir taşla 3 kuş!) minik ötesi kasaba Gudvargen'e ulaştık.
Sogne bölgesindeki fiyordları gezdikten sonra Geirenger Fiyordu'nu görmek üzere kuzeye doğru yol aldık. Geceyi masallardan fırlamış gibi duran bir doğanın içinde, tesadüfen bulduğumuz bir dağ evinde geçirdik. Ertesi sabah 1 günde bizim olmuş köyümüzü üzülerek terkettik. Böyle anların istisnasız sorusu "Sen böyle bir yerde yaşayabilir miydin?" elbette ki tartışıldı aramızda:) Yanıt veriyorum: Evet ben yaşardım!
Geirenger Fiyordu gördüğümüz fiyordlar içinde en beğendiğimiz oldu. Lonely Planet'ın mutlaka görün diye altını tekrar tekrar çizmesi boşuna değilmiş. Hava soğuk ve kapalıydı. Donmak pahasına güverteye oturup göz zevkinde son noktaya ulaştık.
Norveç'in diğer ünlü fiyordları:
- Sogne Fiyordu: Norveç'in en uzun ve en derin fiyordu (204 km ve ulaştığı max derinlik: 1308 metre). Fiyordların Kralı olarak geçiyor. 204 km uzunluğu ile dünyanın da en uzun 2. fiyordu.
Dünyanın en güzel tren rotalarından olduğu söylenen Oslo-Bergen hattında 7 saatlik keyifli bir tren yolculuğu geçirdik (Bilet 90 TL civarındaydı).
Zaman zaman camımıza yapışıp manzaraları içimize çektik, zaman zaman deklanşöre saldırdık, o büyülü anların bir kısmını yakalamayı denedik.
Arada kendimize döndük; müzik dinledik, kitap okuduk, içsel yolculuklara çıktık.
İstanbul havaalanında görüp heyecanla satın aldığım, Türkiye'nin en popüler blog yazarlarından PuCCa'nın ‘Küçük Aptalın Büyük Dünyası’ ismiyle yayınlanan kitabı vardı yanımda. Kişisel hikayesini anlatan PuCCa geçtiğim topraklara ve insanlarına benziyordu. Nefes kesen manzaraların ardında büyük mücadele gerektiren bir doğa... Keskin, alaycı veya eğlenceli satırların ardında, hayatta kalmaya çalışan yaralı ve savaşçı bir kadın vardı.
Yol boyunca inanılmaz derecede güzel kare aktı gözlerimizin önünden. Sonunda, 230 bin kişilik nüfusu ile ülkenin 2. büyük şehri olan Bergen'e ulaştık.
Bergen, Viking kralı Olav tarafından kuruluşundan beri neredeyse 10 asırı devirmiş, 7 tepeli bir rıhtım şehri. Norveç'in de eski başkentlerinden biri. Rıhtım bölgesindeki meşhur tarihi ahşap evler, Floyen Tepesi, balık pazarı, Fantoft Kütük Kilisesi kısa sürede görülebilecek, şehrin en turistik yerleri.
Ertesi 3 gün boyunca kiraladığımız araçla ülkenin kuzeyine Trondheim'e doğru yolculuğumuza devam ettik. Ülkenin en güzel fiyordlarını görebilmek, ölmeden önce yapılması gerekenler listesine bir çentik atabilmek için...
Yıllardır dostları kastırırım; "Alaska'ya gidelim, İskandinav turu yapalım" diye. Türkiye'nin güzel yazını bırakıp kuzey soğuğuna çıkmak çok da akıl karı olmadığından olacak, bu seneye kadar "he" diyen çıkmamıştı. Her nasıl olduysa, yıllardır bana göz kırpıp son dakika cayan Burçin "hadi mi?" diye geldi. E hadi !! (Fotoğraf Oslo-Bergen treni)
Şehrin 50 km dışındaki havalanından otelimize taksi ile ulaşım için 1500 Norveç Kronu bedel istediler(4 NOK, 1 TL diyebiliriz kabaca)! Yuhh ve off çekerek, havalimanındaki kiralık araba şirketlerinin elinde kalmış 'tek' arabayı benzeri bir bedele kiralamanın (dünya ortalamasının 3 katı gibi bir fiyat!) daha makul olduğuna karar verdik. Yerkürenin en pahalı ülkelerinden olan Norveç'in fena can yakacağı ilk andan belli olmuştu. Yanan el ve yüreğimizi soğutmak için olsa gerek, Oslo Yağmur Tanrısı hemen bardağı boşalttı tepemizden. Yağış altında ve içinden haritanın çıkmadığı bir kiralık arabayla Norveç topraklarında Kuzey Avrupa macerasına başladık. (Fotoğraf Kraliyet Sarayı)
Ülkenin yarım milyon nüfuslu güzel başkentinde (Norveç popülasyonu 4.6 milyon) yol bulmak kolay oldu. Günün kalanında, şehrin tüm ana arterlerine girdik çıktık, kılavuz kitapta 'görülesi' olarak belirtilmiş bina, park ve caddeleri gezdik. Norveçli mimar Snohetta tarafından yapılan Opera ve Bale Binası'nın dış sahnesinde banttan yayınlanan bir operayı Oslolularla birlikte 'kısmi felç' geçirme pahasına seyrettik. Hava soğuk ve yağışlı (14-15 derece), opera ise bildiğiniz operaydı, hızla uzaklaşılası:)
Oslo'da görülmesi önerilen yerler: Munch Müzesi (ülkenin en ünlü ressamı Edvard Munch'ın eserleri sergileniyor. En ünlü eserlerinden olan 65 milyon Euro değerindeki Çığlık isimli tablosu çalınıp sonra tekrar bulunmuştu, belki hatırlarsınız), Vikeland Parkı (Heykeltraş Gustav Vigeland'ın neredeyse tüm yaşamı boyunca yaptığı heykeller ile donatılan bu park gerçekten çok çarpıcı. İnsanın doğumu ve ölümü arasında geçirdiği evreyi, anadan üryan insan heykelleri ile anlatmayan çalışan heykeltraş Türkiye'de yaşasa muhtemel taşlanırdı), Viking Gemi Müzesi ve Aker Brygge (Eski tersane, artık üzerindeki bar ve restoranlar ile şehrin en keyifli sosyalleşme mekanlarından biri olmuş).
Daha önce kuzey şehirlerinin meşhur beyaz gecelerine tanık olmamıştım. Oslo'da saat 23.00 sularında hava alacakaranlık tadına geldi, tamamen kararmadı, 2-3 saat içinde hava yeniden aydınlandı. Benim gibi ışık sever bir insan için günün en sevindirici gelişmesi buydu (Fotoğraf Aker Bridgge, saat 23:15'te). Oslo umduğumdan fazlasını bulduğum, sanatın yaşamın içine sızdığı, güzel ve medeni bir Avrupa başkenti. Gezilesi, tozulası... Ama mevsimsel ve ekonomik koşulları yüzünden birkaç günden fazla kalınası ya da yaşanılası mı, ciddi şüpheliyim.
Milyon yıl önce oluşmuş derin fiyordlar, karlı dağlar, bereketli ovalar, keskin vadiler, ucu bucağı görünmeyen ormanlar, her köşeden fışkıran şelaleler, çağıl çağıl akan nehirler, fırtınalı denizler, beyaz geceler, kuzey ışıkları (aurora borealis), -50 ve +30 derece arasında seyreden bir hava, buzullar, göller… Doğanın kaç yüzü varsa, bu ülkede karşınıza çıkabilir!
Sevimli köyler, kimisinin çatısı çimle kaplanmış üçgen kırmızı evler (Annemizin evinde asılı duran o tablo var ya, önünden dere akan ahşap ev tablosundan bahsediyorum, o tablo kesin bu topraklarda çizilmiş!)... Güzel ve tarihi liman şehirleri...
Ormanın derinliklerinden her an fırlayacakmış gibi duran Norveç mitolojisinin sevimli yaratıkları, troller… Dünyalar güzeli ve fakat zorlayıcı tabiat ana ile kökleri Vikinglere uzanan, petrol zengini devlet babadan çıkan bir ülkenin çocukları, Norveçliler.
Bu ülkede -26 saati pasaportsuz olmak üzere- 7 günü devirdim (gidemediğim şehirlere de pasaportum gitti diyebiliriz:)). Yol anılarını ve seyahate dair ipuçlarını ayrıca yazacağım.
Bu bursa olanak sağlayan, birlikte nice coğrafyadan geçtiğim (İran, Ürdün, Kars-Çıldır, Mardin-Hasankeyf, Venedik gibi gibi), nice sohbeti paylaştığım, nice şarabı içtiğim, nice eğlendiğim, nice şey öğrendiğim... çok ama çok sevdiğim yol arkadaşlarıma (Basir Sevinç, Prof Dr Huri Özdoğan, Prof Dr Jale Yazıcı ve Prof Dr Olcay Yazıcı / Öz Hakiki JaBaTur'un bavulu her daim hazır gezginleri, Sinedel'in en deli üyeleri:)), öncelikle yarın kendileri gibi çok değerli bir doktor olmasını umduğum Hande adına, sonra da beni tanıştığımız ilk günden beri kucakladıkları için... hayatıma kattıkları anılar, sorular, cevaplar ve gülüşler için... teşekkür ederim (Tabii onlar blogumu okumadıklarından ne kendilerini ifşa ettiğimi bilecek, ne onlara yazdığım destanları görecek:).Not: Havuzumuzda yedek bursiyerler için ayrıca paralar birikmeye devam ediyor!! Anadolu Üniversitesi'nden bir öğrenci var ki, beni benden aldı. Çok yakında Eskişehir'i yeniden, bu kez onun için ziyaret edip, detaylı yazacağım. Herkesin bayramını kutlarım. Yaşasın içimizdeki hiç büyümeyen çocuk:P
Ekipten Uğurcan da artık bir seyahat blogu yazarı. Ben bayağı beğendim.
İlk kez, interrail yaptığım 1997 senesinin yazında, bir Ağustos sabahı trenle ulaştım Venedik'e. Gece boyunca uyuyabilmek için o şehirden bu şehire aktarma yapmıştım. Üzerimde günlerin yorgunluğu... Gar binasından dışarıya adımımı attığım anı çok iyi hatırlıyorum. İlk görüşte aşk! Ben Venedik'e aşık olmuştum.
1987 yılında Dünya Kültür Mirası olarak kabul edilip tamamen koruma altına alınan Venedik'i, kuş uçumu bakıldığında Ters S'ye benzeyen Canal Grande ortadan 2'ye böler (Büyük Kanal, ya da Venediklilerin dediği gibi 'Canalazzo').
Büyük Kanal'ın üzerinde ilk Venedik seyahatimde 3 köprü bulunuyordu (Rialto, Scalzi ve Accademia). Onlara 2 sene önce bir yenisi eklenmiş (Ponde della Constituzione).
Venedik'e beni ilk aşık eden kanallar ve köprülerse de, aşkı cilalayan Piazza San Marco olmuştu vaktiyle. Meydanın hafızalarda kalan manzarası sadece sanat, tarih ve estetiğin (Dükler Sarayı, Sansoviane Kütüphanesi, St. Marco Kilisesi, Saat Kulesi, Bronz Aslan Heykeli vs) bileşkesi değildir. San Marco Meydanı denince benim aklıma en az onlar kadar güvercinler de gelir.
Bu şehirde 2 çeşit Venedikli görmeniz mümkün:
"Dünyanın bütün şehirlerini görmüş olsanız bile, Venedik'e geldiğinizde sizi şaşırtacak bir şeyler muhakkak vardır" demiş Montesquieu, Lettres Persanes isimli kitabında.
