16 Mayıs, 2006

attila ilhan'li gunler

Bir süredir Levent-Levent arası kısa araba yolculuklarımda Attila İlhan'ın sesinden şiirlerini dinliyorum. Duygulu, coşkulu, hüzünlü dizeleri takılmış aklıma, sürekli içimden onları tekrarlıyorum. Bu kadar mı güzel anlatılır bazı hisler kardeşim? Kelimelerimden utanıyorum.

"İnsan kendisine rağmen yaşayamaz
Kalbimiz beyaz derken biz siyah diyemeyiz".

"Sen kendine yetmiyorsun/ Hiç kimse sana yetmiyor/ Birini bitirmeden aklın/ Öteki yolculukta"


Hayatımdaki taşları yerinden oynatıyorum arkadaşlar. Pansiyon olmak beni artık kesmiyor. Bunca zaman dünya bana geldi, biraz da ben dünyaya açılayım diyorum. Deliyim ben. Yok vallahi evrimimi tamamlayamadım. Zeka takılıp kaldı belli bir yaşta.

3 yorum:

Yesim Arpat dedi ki...

Anlamana gerek yok. Yap sadece.

Adsız dedi ki...

"Sen kendine yetmiyorsun / Hiç kimse sana yetmiyor / Birini bitirmeden aklın / Öteki yolculukta"

Ozlem tam senin icin yazilmis bir paragraf gibi.

Hatta senin icin
"Birine daha baslamadan aklin / Öteki yolculukta" dememiz lazim galiba.

Dunya yolculugu iyi guzel hos da, onemli olan gormek istedigin yerleri gormek, sevdigin yemekleri yemek, sadece dunya yolculugu yapmis olmak degil sanirim.

Dunya yolculugu diye kafayi bozacagina begendigin yere bir daha gitmek de bir yanlislik yok, oylesi de guzel...

Adsız dedi ki...

merhaba,biraz garip olacak ama, bir kitapta okumuştum ve yıllardır Atilla İlhan'nın bu şiirini arıyorum, (sen kendine yetmiyorsun...) hangi kitabından bulabilirim?