buenos días

Hola. Aprendo espanol. Tengo que hablar.

Ha ha ha! Ben bu dili sökerim dedim! Şimdilik copy-paste yöntemi ile yukarıda gördüğünüz ağır cümleleri yazmayı başardım.

Seyahat planlarım tüm hızıyla sürüyor. Çok şey düşünüyor, düşündüğümden daha yavaş bir hızla aksiyon alabiliyorum. Bu hafta birkaç gün önce dünya seyahatini tamamlayıp Türkiye’ye dönen Barış ile buluşacağım (barisnerede.com). Şu dakika en sevdiğim insan Barış:) Tüm belirsizliklerimin netleşmesini Barış görüşmesine bırakmış durumdayım (Onun, henüz bu ağır görevden haberi yok tabii ki). Bir de Canan ile buluşacağım bu hafta. O da 5 ay diye gittiği Güney Amerika’da 1 yıl kalan başka bir gezgin kişilik. İnanılmaz güzel mesajlar attı bana. Umut verici, motive edici…

Haftasonuna kadar rotam kesinleşmiş olacak. Günlerle birlikte coşkum da artıyor!

Aynı dakika içinde o kadar çok şey düşünüyorum ki, ne yazacağımı bulamıyorum bu karmaşa arasında. Ben çok şanslı bir insanmışım. Hep söylenirdim “neye elimi atsam kurur” diye. Hani psikoloji de örnek olarak gösterilen bir durum vardır; “Benim sıra hiç gitmez. Oysa yan sıra ne kadar da hızlı ilerledi”. Benim sıra vallahi gitmez(!) ama insanlardan yana çok şanslıyım ben! Son dönem bunu farkettim.

Çevrem renkli, coşkulu, eğlenceli, yüreklendirici insanlarla dolu. Dünyanın en iyi patronu, dünyanın en iyi ev sahibi benim. Olabilecek en makul noktaya bağlandı bu meselelerim. Dünyanın bir yerlerinde “Gel burada da kal” diyen dostlarım var. Ailem makul oranda akıl verip, kararıma saygı duyuyor. Falcı bile bana süper şeyler söylüyor. Daha n’olsun dedim. Şükretmeyen taş olur!

Bahtım yollarda da sürsün. Hayat bana kocaman kalpli başka güzel insanlar da sunsun. Başka da hiçbir şeyin önemi yok sanırım.

Hasta luego!