Ardımda çok sevdiğim insanları bırakacağım. Ondan mı hüzünler içindeyim? Ondan mı gurbette gibiyim günlerdir. Bugün yıllardır kendime saklayarak sevdiğim çok özel bir insandan bahsedesim var.
Lise 1’in yazında iki arkadaşım ile Milli Eğitim Bakanlığı’nın Karacaeli’ndeki gençlik kampına gittim. Alerjim olduğu için her hafta 2 ayrı aşı olmam gerekiyor o yıllarda. Haliyle yanımda aşılar da var. Kampa girer girmez telaşla, yolda buzları eriyen aşılarım için buzdolabı arayışına giriştim. Kara mı kara, kel mi kel, huzurlu mu huzurlu bir adam geldi yanıma; önce sakinleştirdi beni, sonra birlikte gidip mutfak dolabına aşılarımı koyduk.
Ertesi gün fena hastalandım. Herkes denizde yüzerken ben odada aksıra öksüre yatıyorum. O kara adam elinde “çatı” ile çıka geldi. (Çatı, kampın çok yakınındaki bir pastanenin spesiyali idi). Dakikalarca benimle ilgilendi, sohbet etti, yalnız bırakmadı odada. Sonraki günlerde kara adam nerede, ben orada. Sabahları kara adam önderliğinde müzik dersleri alıyoruz, Yeni Türkü’nün tüm şarkılarını o kampta ezberledim. Öğlenleri kara adam yüzme çalıştırıyor, yüzüyoruz. Kampın son gecesi yapılan geleneksel gösteri gecesinde solo şarkı söyleyecekler listesine seçildiğim için, öğleden sonraları kara adam gitar çalıyor, ben söylüyorum, birlikte çalışıyoruz. Her akşam kara adama baskı yapıyorum tüm şımarıklığım ile. Hiç kırmıyor, kızlardan topladığım paralar cepte, birlikte tüm kampa çatı ya da köfte ekmek almaya gidiyoruz (hoca gözetimi olmadan kamptan çıkmak yasaktı). Yol boyu konuşuyoruz. O kara adam Orhan amcam oldu sonra. Ben de onun can kızı.
Ergenlik buhranları içinde sevgiye hasret biriydim. Orhan amcam karda çıkan güneş, çöle düşen yağmur. Bu yalnızlık yüzyılında soyu tükenmiş bir canlı. Onu sevmemek inanın mümkün değildi. Ne benim için, ne onu tanıyacak herhangi bir insanevladı için. Binlerce insan tanıdım şu yaşıma dek. Onun kadar iyi bir insan ile henüz karşılaşmadım.
Tüm lise boyunca sürdü kampçılık. Orhan amca nerede, ben orada yine. 17 yıldır tanıyorum onu. Beraber geçirdiğimiz gün sayısı kamplarda 30, yıllar içindeki İstanbul gezilerini de katalım hadi, 40’ı geçmez. Ama ben en çok mektubu ona yazdım, en çok mektubu Orhan amcamdan aldım. “Göz yaşı kirpiğinde küçüğüm” yazardı Orhan amcam bana. “Can kızım”, “can küçüğüm” diye severdi beni. Benim gençlik kahramanım Orhan amcamdı. Ona güzel mektuplar yazabilmek için her gün bir kitap okurdum. Onun sevgisini haketmek için daha iyi bir insan olmaya çalışırdım.
Kimse koşulsuz sevmedi beni. Bir tek Orhan amcam.
İşin güzeli, sadece beni böyle sevmedi, tüm insanlığı böyle sevdi o. Olabileceği binlerce şey varken, fakir bir Anadolu kasabasında öğretmen olmayı seçti. Tanıdığı her çocuğu, hiç üşenmeden, hiç söylenmeden, hiç ama hiç “hayır” demeden, dünya daha güzel bir yer olsun diye aynı coşku ile kolladı, korudu, bağrına bastı.
Orhan amcam bypass ameliyatı geçirmiş (Kimselere söylemeden... Çocukları bile 3 gün sonra öğrenmiş. Üzülmesinler, endişe etmesinler diye).
Onsuz bir dünyayı düşünmek istemiyorum!
